De krantenknipsels gaan over ontslag, versobering, geen verlichting ‘s avonds, verbod op vergaderingen... het is zomer 1941.
Hoe verder ik blader hoe meer restricties ik lees en dan even niets meer. Totdat de oorlog voorbij is, het dagelijkse leven zijn draai vindt en daarmee ook de fotoalbums weer gevuld worden.
Maar ook dan, lees ik over de vele uitdagingen die opa had na de oorlog, om zijn onderneming boven water te houden.
Het is nu voorjaar 2020 en voor het eerst sinds die tijd ervaar ik en elke Nederlander hoe ingrijpend het is als getornd wordt aan onze vrijheid.
Die vrijheid, waar wij in ons land, zoveel waarde aan hechten!
En als ondernemer sta ook ik nu voor de uitdaging om te overleven in deze bizarre tijd. Anders dan mijn opa en zeker niet te vergelijken met oorlogstijd, maar toch.
Ga er maar aanstaan, aan die 1,5 meter maatschappij als zwemschool. Iedere week komen er zo’n 1500 kinderen bij ons op zwemles en dan heb ik het schoolzwemmen nog niet meegerekend.
Mijn gedachten dwalen nog even verder en als ik naar buiten kijk, zie ik een mooie dag. Heerlijke temperaturen, ik ruik het voorjaar en raak ontroerd.
Ontroerd door de stilte, want die stilte zegt meer dan duizend woorden, in deze stilte schuilt een ongekende samenhorigheid.
Ik sta niet alleen, ik is wij en wij is onze hele samenleving! Samen gaan we dit gewoon doen!
Ik ontspan en een gevoel van trots overstemt. Trots op mijn personeel dat ons steunt en niet kan wachten tot we weer open mogen. Trots op onze klanten die ontzettend lieve berichtjes sturen en zelfs ongevraagd geld overmaken.
Als deze crisis ons één ding leert, is het wel dat er niets sterker is dan "samen", in alles wat je doet is "samen" altijd sterker dan alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten