Coaching, klinkt goed!

Goh... is coaching niet iets voor jou!

Ik ben 43 jaar, ben al vanaf mijn 28ste van de ene achtbaan in de volgende nog heftigere achtbaan aan het springen en nu komt het eind in zicht.

Ik doe het in mijn broek van achtbanen dus waarom stap ik er iedere keer weer in? En waarom nu die angst, nu dat er rust komt...

Dat is tot nu toe (o.a.) het resultaat van een paar keer coaching. 

Laatste sessie:
En dan sta ik in het midden van de kamer en ben verbijsterd, sta met de mond vol tanden en de tranen lopen over mijn wangen. Dat is hem, daar zit de pijn! 

Door al dat vechten, vluchten en overleven van de afgelopen jaren ben ik vergeten wat goed is voor mij: wat wil ik. 

Nu leef ik in het heden, gebruik niet de geleerde lessen van het verleden en bovenal: ik heb geen idee over mijn toekomst. Blanco, nada, niente!

Ik dacht nog wel best wijs te zijn door alle shit uit het verleden, maar het zit toch iets anders. Die wijsheid is er wel, maar ik heb zo'n hoge muur opgetrokken tussen het verleden en heden dat Trump er jaloers op is. In mijn heden komt geen Mexicaan binnen...

Ik ben ook bang voor de toekomst, het voelde na een tijdje vertrouwd die achtbanen. Nu de wens van mij is om rust te hebben, komt ook de angst. Want wat moet ik dan? Koekjes bakken?
En dat is natuurlijk waar het in het verleden mis ging. Gauw weer opzoek naar een achtbaantje of 2, dan hoef ik niet zó met mezelf  "aan de gang".

Dat gaan we oplossen, mijn coach en ik. Zij coacht (lees: gaat me aan de zak) en ik ga hard werken (lees: urenlang spookt die ene simpele vraag of opmerking rond in mijn hoofd). 

Maar het komt goed, er komt rust!

Met dank aan:

www.minderstressophetwerk.nl 

www.nmrii.nl