Januari 2015

januari 2015

Zonder aankondiging is er het verdriet van afgelopen jaar. Niet handig, zo onaangekondigd. Maar het is welkom en nodig.
Tranen rollen over mijn wangen en mijn gedachten gaan over en weer:

de wat aparte vakantie, het depressief zijn van mijn partner, de ziekte van mijn vader, het vele overwerken, iedere maand de touwtjes aan elkaar zien te knopen, de relatie die stuk liep,  de verwijten, het ziek zijn van mijn lieve neef, het verdriet van mijn dochter en... het gemis van mijn vader

De machteloosheid, de onzekerheid, de boosheid, het verdriet, de pijn, het ongeloof, de frustratie, de woede, de verslagenheid en... de dankbaarheid.

Hoeveel kun je tegelijk voelen? En wat doet dit met je?  Ik weet het niet, maar ik ben op. Ik ben doodmoe en ga me ook niet meer verzetten. 

Ik zeg: welkom "verdriet", kom maar binnen. Veeg de boel maar goed schoon! Misschien wordt het dan een stuk rustiger in mijn hoofd.