Daar zit ik dan kapot moe van een lang weekend werken, al bijna 1,5 uur achter het stuur. Nog 30 minuten te gaan en dan "bestemming bereikt".
De traditie
Mijn ouders hadden al 25 jaar dezelfde traditie: 1x per jaar naar Trier, naar het graf van Zuster Blandine. Nu dat Pap er niet meer is, wilde ik héél graag met mam deze traditie voortzetten. Natuurlijk had ik me niet voorbereid, ben zo met oma en dochter in de auto gestapt en vertrokken. Tja... toen zag ik pas hoe lang het rijden was!
De stad
Trier is een prachtige stad en na een toch wel emotioneel bezoek aan het graf, was het tijd om lekker te genieten. De Porta Nigra is prachtig en zeker als het zonnetje schijnt. Als je er dan onderdoor loopt, opent aan de andere kant de stad zich in volle glorie: mooie gebouwen, brede allee die naar het grote marktplein leidt, terrasjes en hippe winkels. Een gezellige drukte dus en we konden niet wachten om er in te duiken.
Na het winkelen en lekker eten was het weer tijd om terug te gaan, maar eerst nog even slenterend langs de straatartiesten die er stonden om bewonderd te worden. Eén van hen, een Romein, stond er prachtig bij en mijn dochter met oma liepen er rustig langs. Maar dan.... die Romein maakt een geluidje met zijn mond, mijn dochter springt een meter de lucht in en knijpt keihard in de arm van oma. Binnen een tel hangt ze aan mijn arm en met een beteuterd gezicht zegt ze piepend: "Mam, heb je nog een legging bij je".... "ik heb in mijn broek geplast"....
Oma natuurlijk in een deuk, mijn dochter weer kwaad dat iedereen naar haar kijkt en ondertussen vraag ik toch even voor de zekerheid: "hoe erg is het plasje". Ze antwoord: "nou, het is maar een drupje".
Gelukkig, dat "drupje" droogt wel en nu met "troost-ijsje" richting thuis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten