Storm op komst...

... en in de golven schuilt het gevaar!

Na een relatie van zo'n 6 jaar raakte ik alweer verzeilt in een storm die ik eigenlijk nooit meer wilde meemaken. Ik dacht dat ik het wel aankon en meende te weten wat er ging komen!



Toen mijn huwelijk strandde werd ik al snel onverwacht verliefd werd op een andere man. Met hem had ik een goed leven opgebouwd, tot dat ene moment...

....mijn vriend vroeg spontaan, zonder aankondiging mij ten huwelijk...

NEE, dacht ik! Ja, zei ik! Waarom nu en stom stom stom. De daling was ingezet en er was geen houden meer aan: ik zei "ja", kwam er snel op terug en vertelde het niemand. Hij deed hetzelfde!

Ik weet niet waarom, want ook ik ben nog steeds dat meisje die iedere kerst naar Sissi kijkt en droomt van een prins, een huwelijk en de hele "sacrekraam".
Maar toen niet, ik wilde niet weer een huwelijk en kon niet zeggen waarom. 
Nu maanden later en nog een storm rijker weet ik het wel. Waar toen de gevoelens nog niet verwoord konden worden is er nu een helder beeld en een duidelijke missie: ik wil mezelf zijn. 
Helaas was ik al aardig op weg mijzelf te verliezen en kon ik niet anders dan aan de noodrem trekken. Toch duurde het nog een tijd voordat die "trein" stilstond.

Daarna ging het als verwacht, gesprekken over hoe verder, wel of niet doorgaan, maar ik wist wat ik wilde.
Na 3 maanden hangend in een ondraaglijke situatie hakte ik de knoop door. Vooral door het ziek zijn van mijn vader interesseerde mij de relatie geen moer meer en maakte het mijn besluit sterk. 
Achteraf gezien was het overleven en het totaal niet onder controle hebben van emoties. Mijn emoties bepaalden en op de weegschaal lag aan de ene kant mijn relatie en aan de andere kant de aandacht voor mijn zieke vader. Ik koos voor de laatste...

In die storm van heftigheid raakte ik naast alle gevoelens weer verliefd, de storm woedde voort en de verliefdheid werd mijn lichtpunt, mijn uitlaatklep.
Later zou blijken dat dit meer een blinde, gevaarlijke vlek was dan een mooi uitzicht! Het maakte me kapot en ik belandde uiteindelijk op "de bodem van de zee".

Heftig wel en zeker niet zonder slag of stoot, waren de afgelopen maanden een gevecht tussen mijn ingeprente of beter nog "ingestampte" verwachtingen van het leven en wat de werkelijk inhield!

Nu, in de naweeën van die storm, is het nog steeds niet gemakkelijk. Af en toe helpt een goed gesprek of een glas wijn, maar vooral het besluit om mezelf te zijn!